الصَّمصامُ المُنتَقِم علیه السلام

آیت الله آقا مجتبی تهرانی رحمة الله علیه

رُوِیَ عَبدُاللهِ بن مسعود عَن رَسُول الله «صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَآلِهِ وَ سَلَّم» :

قَالَ ابْنُ مَسْعُودٍ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا رَسُولَ اللَّهِ کَیْفَ لِی بِتِجَارَةِ الْآخِرَةِفَقَالَ لَا تُرِیحَنَّ لِسَانَکَ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ ذَلِکَ أَنْ تَقُولَ سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَکْبَرُ فَهَذِهِ التِّجَارَةُ الْمُرْبِحَة

عبدالله بن مسعود می‌گوید: به پیامبر اکرم«صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَآلِهِ وَ سَلَّم» عرض کردم:

پدر و مادرم فدای شما! من چگونه برای آخرتم تجارت کنم و برای قیامتم چه‌ کاری انجام دهم تا سود ببرم؟ «کَیْفَ لِی بِتِجَارَةِ الْآخِرَةِ». حضرت در جواب فرمودند: هیچ‌گاه زبانت را از ذکر خدا راحت نگذار! یعنی، ساکت ننشین! در حال راه رفتن هم ذکر خدا بگو! «فَقَالَ لَا تُرِیحَنَّ لِسَانَکَ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ». این یک مطلب کلّی بود که حضرت فرمودند.

سپس حضرت چهار ذکر به او یاد دادند. فرمودند بگو: «‌سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ‌أَکْبَرُ». ذکر اوّل تنزیه خداوند است، «‌‌سُبْحَانَ اللَّهِ». ذکر دوم تحمید و ستایش خدا است، «الْحَمْدُ لِلَّه»ِ. ذکر سوم اعتراف به توحید و مسأله وحدانیّت خداوند است، «لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ». و ذکر چهارم تکبیر است، «اللَّهُ أَکْبَرُ ». حضرت فرمودند: این چهار ذکر را دائم بگو! بی‌کار ننشین! بعد فرمودند: این برای آخرت تو تجارتی سودمند است، «فَهَذِهِ التِّجَارَةُ الْمُرْبِحَة». ما اوقات بسیاری را در شبانه روز به حسب ظاهر صحبت نمی‏کنیم. این وقت‌های خالی را با ذکر الهی پر کنید نه با سخنان بیهوده! حتّی در حال راه رفتن هم ذکر بگویید.

این ذکری که حضرت به آن شخص آموزش دادند، یک مجموعه است، جامعیّت دارد. یکی از این اذکار را هم بگویید کافی است. لازم نیست که هر چهار ذکر با هم باشند. مثلاً «لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ»،ذکر توحیدی و ذکر خفی است، چون کسی متوجّه نمی‌شود، به خلوص هم نزدیکتر است. ذکر استغفار هم همین‌طور است، «اتوبُ إلَی اللهِ». پیامبر«صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَآلِهِ وَ سَلَّم» وقتی می‌خواستند استغفار کنند «اتوبُ إلَی اللهِ» می‌گفتند. در روایات متعدّد از امام باقر «علیه السلام» یا امام صادق «علیه السلام» داریم که می‌فرمودند: حضرت وقتی استغفار می کردند، «اتوبُ إلَی اللهِ» می‏گفتند. بحارالانوار ج74 ص 107

منبع :سابت آیت الله آقا مجتبی تهرانی (ره)

آيت الله بهجت :

مهم‌تر از دعا برای تعجیل فرج حضرت مهدی-عجل الله تعالی فرجه الشریف-، دعا برای بقای ایمان و ثبات قدم در عقیده و عدم انکار آن حضرت تا ظهور او می‌باشد؛ زیرا مردن، تنها قطع حیات دنیای چند روزه‌ی فانی است؛ اما بیرون رفتن از عقیده‌ی صحیح، موجب هلاکت ابدی از حیات جاوید آخرت و خلود در جهنم است، لذا حضرت امیر-علیه السلام- در “لیلة المبیت” از حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می‌پرسد: “اَفی سَلامَة ٍ مِن دینی”(1) آیا دین من سالم خواهد بود؟ یعنی از استقامت در دین و ثبات ایمان و عقیده تا مرز شهادت را که از خود شهادت بالاتر است، از آن حضرت سوال می‌کند. این دعا خیلی عالی است که دستور داده شده است در زمان غیبت خوانده شود، که: “یا اَللهُ یا رَحمانُ یا رَحیم! یا مُقَلِبَ القُلوبِ، ثَبِت قَلبی عَلی دینِکَ”(2) ای خدا، ای رحمت گستر، ای مهربان، ای گرداننده‌ی دل‌ها، دل مرا بر دینت ثابت و استوار بدار.

1. ر.ک: عیون اخبار الرضا، ج2، ص266

2. بحارالانوار، ج52، ص148

حضرت حجت علیه السلام از ما التماس دعا دارد!

آقایی که زیاد به مسجد جمکران می‌رود، می‌گفت: آقا(1) را در مسجد جمکران دیدم، به من فرمود: به دل سوختگان ما بگو برای ما دعا کنند، و یک مرتبه از نظرم غائب شد، نه این که راه برود و کم کم از نظرم غائب شود! همین آقا هفته‌ی قبل از آن هم، حضرت را در خواب دیده بود. ولی افسوس که همه برای برآورده شدن حاجت شخصی خود به مسجد جمکران می‌روند، و نمی‌داند که خود آن حضرت چه التماس دعایی از آن ها دارد که برای تعجیل فرج او دعا کنند! چنان که به آن آقا(2) فرموده بود: این ها که به این جا آمده‌اند، دوستان خوب ما هستند، و هر کدام حاجتی دارند: خانه، زن، فرزند، مال، ادای دین؛ ولی هیچ کس در فکر من نیست! آری، او هزار سال است که زندانی است، لذا هر کس که برای حاجتی به مکان مقدسی مانند مسجد جمکران می‌رود، باید که اعظم حاجت نزد آن واسطه‌ی فیض، یعنی فرج خود آن حضرت را از خدا بخواهد.

1. حضرت غائب-عجل الله تعالی فرجه الشریف-

2. شیخ ابراهیم حایری-رحمه الله- در حال اعتکاف در مسجد کوفه

به خاطر گناهان ما خائف است!

در زیارت حضرت غایب-عجّل الله تعالی و فرجه الشریف- وارد شده است: “السلام علیک أیُّها المهذَّب الخائف!"(1) سلام بر تو ای آراسته‌ی بیمناک! با این که اگر انسان خائن باشد، باید خائف باشد، و شخص مهذب و بی‌گناه و پاک از کسی بیم ندارد، ولی آن حضرت با آن حریم پاک، از اظهار خود خایف است. بنابراین، از گناه ما و به خاطر اعمال ما است که آن حضرت هزار سال در بیابان ها در به در و خائف است.

1. بحارالانوار، ج99، ص215

بر رخ خامنه ای سید خوبان صلوات،

بر جمال خوش این ماه خراسان صلوات،

بر همه دشمن او لشگر شیطان لعنت،

بر قد وارث آن پیر جماران صلوات.