الصَّمصامُ المُنتَقِم علیه السلام

محمّد بن جعفر رزّاز از كوفى از محمّد بن الحسين، از خشاب، از على بن حسّان، از عبد الرحمن بن كثير، از داود رقّى، وى مى‏ گويد:

در محضر مبارك امام صادق عليه السّلام بودم، حضرت آب طلبيدند و زمانى كه آب را نوشيدند ديدم در حضرت حالت گريه پيدا شد و دو چشم آن حضرت غرق اشك شد سپس به من فرمودند:

اى داود خدا قاتل حسين عليه السّلام را لعنت كند، بنده‏ اى نيست كه آب نوشيده و حسين عليه السّلام را ياد نموده و كشنده ‏اش را لعنت كند مگر آنكه خداوند منّان صد هزار حسنه براى او منظور مى‏كند و صد هزار گناه از او محو كرده و صد هزار درجه مقامش را بالا برده و گويا صد هزار بنده آزاد كرده و روز قيامت حق تعالى او را با قلبى آرام و مطمئن محشورش مى‏ كند.

كامل الزيارات /ابن قولویه/ ترجمه ذهنى تهرانى، ص 348.

1. محمّد بن الحسن بن احمد، از محمّد بن الحسن الصفّار، از عباس بن معروف، از محمّد بن سنان، از شخصى نقل نموده كه وى گفت:
از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام از تفسير آيه شريفه:

وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِيِّهِ سُلْطاناً فَلا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ إِنَّهُ كانَ مَنْصُوراً.

پرسيدم، حضرت فرمودند:

مقصود از «ولى» قائم آل محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم بوده كه خروج نموده پس به خون خواهى حضرت سيّد الشهداء عليه السّلام شروع به كشتن مى‏نمايد بطورى كه اگر اهل زمين را بكشد اسراف نكرده است.

و در ذيل اين فقره از آيه «فلا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ‏» مى‏فرمايد:
حضرت قائم عليه السّلام اقدام به چيزى كه اسراف محسوب شود نمى‏كنند.

سپس امام صادق عليه السّلام فرمودند:
به خدا قسم حضرت قائم عليه السّلام اعقاب كشندگان سيّد الشّهداء عليه السّلام را بواسطه عمل آباء و اجدادشان را خواهد كشت.

2.  محمّد بن جعفر رزّاز، از محمّد بن الحسين، از عثمان بن عيسى، از سماعة بن مهران، از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام در ذيل فرموده حق تبارك و تعالى:
فَلا عُدْوانَ إِلَّا عَلَى الظَّالِمِينَ‏.
فرمودند:
مقصود از «ظالمين» فرزندان كشندگان امام حسين عليه السّلام مى‏باشد.

كامل الزيارات / ابن قولويه، جعفر بن محمد/ ترجمه ذهنى تهرانى/ص193.

1. پدرم رحمة اللَّه عليه از سعد بن عبد اللَّه، از يعقوب بن يزيد و ابراهيم بن هاشم، از محمّد بن ابى عمير، از برخى رجالش از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام در ذيل فرموده خداوند عزّ و جل:

وَ إِذَا الْمَوْؤُدَةُ سُئِلَتْ، بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ‏.
فرمودند:
اين آيه در شأن حسين بن على عليهما السّلام نازل شده.

2. پدرم رحمة اللَّه عليه از سعد بن عبد اللَّه، از احمد بن محمّد بن عيسى، از عبّاس بن معروف، از صفوان بن يحيى، از حكم حنّاط، از ضريس، از ابى خالد كابلى، از حضرت ابى جعفر عليه السّلام نقل نموده كه گفت:
از آن جناب شنيدم كه در ذيل فرموده حق عزّ و جلّ:

أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَ إِنَّ اللَّهَ عَلى‏ نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ.
فرمودند:
ايشان على و حسن و حسين عليهم السّلام مى‏باشند.

كامل الزيارات / ابن قولويه، جعفر بن محمد/ ترجمه ذهنى تهرانى، ص193.

پدرم رحمة اللَّه عليه از سعد بن عبد اللَّه، از احمد بن محمّد بن عيسى، از محمّد بن سنان، از على بن ابى حمزه، از ابى بصير، از حضرت ابى جعفر عليه السّلام نقل نموده كه آن حضرت آيه:

«إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا وَ الَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ يَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهادُ» را تلاوت نموده سپس فرمودند:

حضرت حسين بن على عليهم السّلام از جمله اين دسته بود و مورد كمك و نصرت قرار نگرفت ،

پس از آن فرمود:
به خدا سوگند كشندگان حسين بن على عليهما السّلام جملگى كشته شدند در حالى كه كسى خون آن حضرت را از ايشان طلب نكرد.

كامل الزيارات / ابن قولويه، جعفر بن محمد/ ترجمه ذهنى تهرانى، ص192.

1. محمّد بن جعفر قرشى رزّاز مى‏گويد:

محمّد بن حسين بن ابى الخطّاب، از موسى بن سعدان حنّاط، از عبد اللَّه بن قاسم حضرمى، از صالح بن سهل از ابى عبد اللَّه عليه السّلام نقل نموده كه آن حضرت در ذيل آيه شريفه:

وَ قَضَيْنا إِلى‏ بَنِي إِسْرائِيلَ فِي الْكِتابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الْأَرْضِ مَرَّتَيْنِ‏، فرمودند:

مقصود از مرّتين  ، يكى قتل و شهيد نمودن امير المؤمنين عليه السّلام بوده و ديگرى طعن و زخم زبان‏هائى بود كه به حسن بن على عليهما السّلام زده شد.

و مراد از «لَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيراً» شهادت حسين بن على عليهما السّلام است.

و منظور از «فاذا جاء و عدا اوليهما» اينست كه وقتى فرا رسيد زمان خون خواهى حضرت امام حسين عليه السّلام و يارى كردن آن جناب.

و تفسير «بَعَثْنا عَلَيْكُمْ عِباداً لَنا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ فَجاسُوا خِلالَ الدِّيارِ» اينست كه:

خداوند متعال قبل از قيام  قائم عليه السّلام  گروهى را بر انگيزد كه آنها احدى را بر آل محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم واگذارند ، مگر آنكه او را آتش مى ‏زنند و اين وعده خدا حتما بوقوع مى‏پيوندد.

2. محمّد بن جعفر كوفى رزّاز، از محمّد بن الحسين بن ابى الخطّاب، از موسى بن سعدان، از عبد اللَّه بن القاسم الحضرمى از صالح بن سهل، از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام در ذيل فرموده حق تبارك و تعالى: وَ قَضَيْنا إِلى‏ بَنِي إِسْرائِيلَ فِي الْكِتابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الْأَرْضِ مَرَّتَيْنِ‏.
نقل نموده كه آن جناب فرمودند:

مقصود از «مرتين» يكى كشتن حضرت على عليه السّلام بوده و ديگرى زخم زبان زدن به امام حسن عليه السّلام مى‏باشد.

و مراد از «وَ لَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيراً» كشتن حضرت امام حسين عليه السّلام مى‏باشد.

كامل الزيارات / ابن قولويه، جعفر بن محمد/ ترجمه ذهنى تهرانى، ص 191و 196.