الصَّمصامُ المُنتَقِم علیه السلام

از جمله رویکردهای قرآن نگاه اخروی است. نباید نگاه ، صرفا نگاه دنیوی باشد و همه طراحی ها و مهندسی های ما فقط برای این باشد که دنیایمان بچرخد و به آخرت ، فقط اعتقاد داشته باشیم.

سبک زندگی عملا دنیوی است، حال آنکه یک سوم آیات قرآن در مورد معاد است. آخرت گرایی باید وارد زندگی روزانه شده و تبدیل به یک فرهنگ شود. این امر شهوات را در جامعه کم می کند، چرا که معاد ریشه شهوات را می خشکاند. آیت الله جوادی دامت برکاته می فرمایند: یکی از مهمترین عوامل نشاط در انسان یاد معاد است. با توجه به آخرت از بدی ها کم کنیم به خوبیها بیفزاییم. یاد خدا قائد و یاد معاد سائق است. دین اسلام ظاهری دارد و آن سعادت دنیاست و باطنی دارد و آن سعادت آخرت است . برگ جواز ورود اعمال به آخرت نسیه است حال اگر این امر فهمیده شود همه اعمال حتی نگاه نیز به جهت رضایت خدا انجام می گیرد ، چرا که در دنیا چیزی گیر انسان نمی آید. اگر در جامعه نفاق و ریا زیاد شده ، به خاطر این است که می خواهیم از دین برای دنیا استفاده کنیم. نفاق از کفر بدتر است چرا که منافق جهت و مقصد را از الی الله به الی الخلق عوض می کند.

معاد ذهنی کافی نیست ، چرا که خدا بر پایه عینییات کار می کند… آخرت برای لقاءالله است. خوف از نار موجب ترک معصیت ، طمع به بهشت موجب انجام واجبات است ولی رضوان الهی باطن اعمال است.

محمد حسین الهی زاده ، تربیت سیاسی وحیانی ، ص 50و 51.